Schaken is oorlog. Meestal gaat deze leus alleen op  voor de 64 velden op het schaakbord en heerst er daaromheen vrede. Niets was minder waar op deze vrijdagavond op de schaakzolder. Niet dat de spelers elkaar te lijf gingen met schaakstukken en –klokken, maar het eerste uur leek het penetrante omgevingsgeluid van buiten de zolder wel op dat van een oorlogsgebied.

Corné Niemantsverdriet liet zich hierdoor klaarblijkelijk inspireren, want binnen mum van tijd stond hij een paard voor tegen Marcel van de Berge. Na lang geduldig gemanoeuvreer, waarbij elke slag tussen de witte en zwarte strijdkrachten gelijk eindigde hield Niemantsverdriet dit materiele overwicht en wist dit in het eindspel om te zetten in een overwinning.

Dat een materieel overwicht niet altijd leidt tot de overwinning bleek uit de partij tussen Hans Smits en Raymond Leemreijze. Smits lijkt zich steeds meer te ontpoppen als een ver familielid van de gelijk(voor)namige Hans Kazan. Daar waar Smits in de eerste ronde in het middenspel een slechtere stelling al wist om te buigen in een betere stelling deed hij hetzelfde in de derde ronde tegen Raymond Leemreijze. Daar waar destijds van de Breevaart nog tijdig wakker werd, liet Leemreijze zich teveel zand in de ogen strooien: Smits wist het middenspel met een stuk achterstand en zijn eigen zwarte koning op het midden van het bord om te toveren naar een gewonnen eindspelstelling. Net als bij Kazan weet niemand hoe hij het deed, maar het is het bewijs dat een slag/stuk winnen nog niet betekent dat de oorlog/partij gewonnen is.

Degene die zich niet van zijn strijdplan liet afbrengen was Theo Blonet. Met de witte stukken nam hij het in zijn eerste partij op tegen Andries de Meyer. Veteraan Blonet dirigeerde zijn zware stukken als een echte veldmaarschalk via de open f-lijn de zwarte stelling in en liet zien het spelletje nog niet verleerd te zijn de afgelopen maanden.

De enige ‘partij van de vrede’ viel te noteren tussen Jan de Graaf en Johnny van de Berge. In een gesloten stelling bracht de Graaf zijn beide paarden tot ver over de middellijn, maar nadat van de Berge dit gevaar had geneutraliseerd bleek remise het terechte resultaat van deze loopgraven schaakpartij.

Tot nu toe speelt Sebastiaan Koedoot of de langste of de kortste partij van de avond. Tegen Peter van de Breevaart was het weer eens de langste partij. Van een loopgravengevecht was hier zeker geen sprake. Beide spelers gingen voor een gevecht op allerlei fronten, waarbij Koedoot zijn witte dame de opdracht had gegeven om haarzelf achter de frontlinies te begeven. De dame vond c8 hiervoor wel een geschikt veld, waarbij ze ondersteund werd door twee pionnen op b7 en d7. Van de Breevaart hield de stelling in evenwicht door via zijn torens op b8 en d8 een vesting te bouwen. Nadat de kruitwolken waren opgetrokken resteerde er een eindspel van zwarte dame + loper tegen twee witte torens + loper met beide een aantal pionnen. Op dit moment was de angel zeker nog niet uit de stelling, blijkens dat van de Breevaart (begrijpelijk) mat in elf zetten miste. Nadat Koedoot deze stelling kon neutraliseren naar zwarte dame tegen toren, loper en drie pionnen was de witte opmars onstuitbaar. Van de Breevaart probeerde nog wel via vele schaakjes de witte zegemars een halt toe te roepen, maar dankzij de extra 30 seconden per gedane zet kwamen beide spelers niet meer in tijdnood en drong wit de zwarte monarch steeds verder terug. De capitulatie van zwart werd abrupt vervroegd toen van de Breevaart dacht een patstelling te hebben bewerkstelligd en bewust zijn dame offerde. Helaas voor hem kon Koedoot deze gewoon zonder gevolgen slaan, waardoor van de Breevaart na het verlies van al zijn troepen zijn kale koning moest omleggen.

Na drie rondes staat Sebastiaan Koedoot met 100% aan de leiding. Drie veldslagen gewonnen, maar er zullen er nog veel moeten volgen, wil hij de totaaloverwinning aan het eind van het seizoen opeisen.