Politiek en Johnny Carlsen
Geplaatst 28 oktober 2016
Johnny van den Berge gaat niet de politiek in en is ook niet genaturaliseerd tot inwoner van Noorwegen. Waarop slaat de titel van dit stukje dan wel? Hoewel na vijf ronden afwezigheid het verschijnen van van den Berge wel enige nieuwswaarde had, alsmede de meeste ruchtbaarheid was waar te nemen op en rond (tijdens) zijn partij tegen Bart Hertog, slaat de politieke verwijzing toch echt naar ‘echte’ politiek. Het eerste uur werden de Amerikaanse verkiezingen besproken (het districtenstelsel en de kiesmannen en de beide hoofdpersonen in deze 4 jaarlijkse terugkerende soap), de Russische tegenhanger Poetin, de invloed van de Marokkaanse fosfor/ fosfaat en Saoedische olie op de internationale relaties met die landen alsmede de complottheorieën rondom 9/11 (zoals de rol van de CIA en de manier waarop het WTC instortte), de moord op Kennedy (onder meer dat via reconstructie van de kogelbaan meneer Oswald het niet gedaan zou kunnen hebben)  leidend tot de marionetten (“they both reached for the gun”) in de wereldpolitiek (Bilderberg/ illuminatie). Toen zelfs de Monroe-doctrine nog langskwam werd toch wel duidelijk dat politiek en schaken niet samen gaan.
 
Gelukkig werd er dus ook nog geschaakt. Theo Blonet leek met zwart met gedegen hand naar een overwinning te schuiven tegen Ibrahim Bajramovic. Met een comfortabele voorsprong van twee pionnen leek er niets aan de hand. Bajramovic hoefde echter niet eens de trukendoos open te trekken om terug in de partij te komen. Blonet maakte weer eens één van zijn befaamde blunders, waarna hij zijn koning naast het bord parkeerde. Joost van Eenennaam ging wel goed om met zijn twee pionnen voorsprong tegen Juan de Graaf. Ondanks verdedigend weerwerk van de Graaf drukte van Eenennaam deze centrumpionnen naar voren en wist de tweede witoverwinning van de avond te noteren. De derde witoverwinning kwam tot stand doordat Andries de Meyer dit keer geen spoken zag en Hans Smits wist te verschalken. Al snel stonden de dames naast het bord, maar ook zonder zijn metgezellin wist de witte koning zijn troepen naar een overwinning te dirigeren.
 
Op dat moment had Bart Hertog (ook met de witte stukken) Johnny van den Berge overspeeld. In de eerste ronde wist Hertog van den Berge te vloeren en nu wees ook alles en iedereen erop dat dit weer ging gebeuren. Loperinslag op h6, gepende pion op g7, een zet later toren x pion g7+. Dik materiaal achter, koning op de vlucht, stukken weinig ruimte. Ja, alles op het bord wees erop dat dit snel over zou zijn. En ook iedereen rond het bord wees daar (iets te nadrukkelijk?) op. Hertog kreeg toch nog de waarschuwing mee dat het altijd oppassen blijft, ook in stellingen met zo een luxe aan goede opties. In tijdnood moest van den Berge ook nog eens naar het toilet. Toen die druk van de ketel was, lukte het hem ook om de druk op het bord te verminderen: koning (ten koste van flink wat materiaal) veilig van de koningsvleugel naar de damevleugel geloodst met als bonus dat opeens de zwarte dame, loper en toren tot leven kwamen. De witte koning, die nog op e1 stond kon in verdedigend opzicht rekenen op zijn dame en toren, maar zijn twee lopers en twee bijna promoverende vrijpionnen konden in verdedigend opzicht weinig doen. En toen kwamen de zwarte dame schaakjes. Wellicht erg voorspelbaar allemaal (nu was het Hertog die achter het bord de gespeelde zetten van de tegenstander allemaal  aankondigde dan wel benadrukte), maar daardoor niet minder effectief. Nadat Hertog een remise aanbod weigerde liep hij met zijn koning de verkeerde kant op en de eens straal gewonnen stelling, die leek te zijn verzand in een eeuwig schaak stelling, werd een keiharde nul. Schaken is soms echt zelfkastijding. En vanaf de andere kant bekeken volharding, want van den Berge bleef in verloren stelling focussen en greep de kans met beide handen aan wanneer die zich voordeed.
 
En waarom dan de bijnaam Johnny Carlsen? Een dag eerder had Magnus Carlsen de finale gewonnen van het  ‘Grandmaster Blitz Battle Championship’. Online vanaf ergens in de Cariben nam hij het op tegen Hikaru Nakamura. Beiden vanaf een andere locatie en dan een kleine drie uur (onder ‘wowzers!’ commentaar van hostende IM en GM)  tegen elkaar schaken: eerst een uur partijtjes van 5 minuten (+2 seconden per zet), dan een uur potjes van 3 minuten (+ 2 seconden per zet) en tenslotte een half uur bullet (1 minuut + 1 seconde per zet).  In deze (met 14,5 – 10,5 door Carlsen gewonnen) match viel vooral het virtuoze eindspel  van Carlsen op. Mindere stellingen wist hij toch remise te houden of zelfs meerdere malen tot winst te voeren. Nu verdient van den Berge deze bijnaam natuurlijk niet al, omdat hij één keer een Magnusje doet tegen Hertog. Vorig seizoen presteerde hij hetzelfde tegen kampioen Sebastiaan Koedoot door een eindspel met een paard en pion minder te winnen en eerder wist hij topper Dig de Graaf een soortgelijke poets te bakken door in een (tot dat moment) verloren eindspel een mat aan te smeren. Drie maal een Magnusje tegen de sterkere spelers van onze vereniging, dat verdient dan wel de bijnaam van Johnny Carlsen. In ieder geval voor dit stukje ;-)
 
In de laatste partij die toen nog bezig was zat Sebastiaan Koedoot ook al een aantal zetten in zijn laatste minuten. Corné Niemantsverdriet stond nog op 100% en had zich voorgenomen om zijn huid heel duur te verkopen. Als tijd inderdaad geld is, dan was het zeker een dure huid voor Koedoot. In de partij werden door beide spelers niet echt fouten gemaakt, maar laatstgenoemde had wel een voordeel: via het opspelen van een vergiftigde pion kon hij druk uitoefenen op de zwarte koningstelling, waarbij het paard op g6 de bewegingsvrijheid van de zwarte stukken limiteerde. De f-lijn kwam uiteindelijk (als enige) open, waarvan Koedoot profiteerde door deze als eerste in te nemen. Toen Niemantsverdriet dacht wat ruimte te creëren en het witte paard tot een verklaring te dwingen werd een torenschaak op f7 hem fataal. Twee verdedigende opties, maar daarop zou mat dan wel een paardvork op koning en dame volgen. In de analyse bleek dat bij het ook bezetten van de f-lijn door Niemantsverdriet de hangende pion op e5 zou vallen, waarna de zwarte stelling in elkaar zou storten. Een goede pot van Niemantsverdriet, maar geduldig spel van Koedoot leverde dan uiteindelijk toch ook hier de witpartij het punt op.
 
Ondertussen waren Hertog en van den Berge nog druk bezig met het analyseren van hun partij. Gewoon met z’n tweetjes, dus een stuk minder analisten dan toen de partij nog bezig was. Een beetje de omgekeerde wereld, maar zo was de avond eigenlijk ook begonnen. Wanneer het eerste uur bijna elke schaker een politiek analist lijkt te zijn, dan kun je alles verwachten: zelfs dat de voorspelling van ‘de witte avond’ van de Meyer van vorige week nu bijna uitkwam. Alleen de partij die volgens bijna iedereen zo snel al in het voordeel van wit beslist leek te gaan worden werd uiteindelijk niet door de witspeler gewonnen, de overige vier wel.