Omdat de jeugd niet speelde mocht de schrijver van dit stukje de deur open doen om 19:55. De verwachte meute bij de deur was echter afwezig. Dan maar moederziel alleen naar boven om koffie te zetten en een blik op de afmeldingslijst te werpen. Volgens deze lijst zou er toch een mannetje of tien moeten komen opdagen. Om 19:58 werd het aantal mensen op de schaakzolder verdubbeld. Even werd toen overwogen om de schaakvereniging maar op te heffen, maar op dat moment kwam de verwachte meute dan toch gelijktijdig binnen. Ze bleken al een tijdje buiten te hebben gewacht, maar totaal gemist te hebben dat de penningmeester ze voorbij reed. Blijkbaar doet de enorme windchill-factor als gevolg va de koude noordoostenwind iets met de mens!

Of die kou bevorderlijk werkte voor het speelpeil van de leden is niet bekend, maar alle vijf de partijen duurden een behoorlijke tijd en gingen tot het spreekwoordelijke gaatje. De eerste partij die eindigde was die tussen Ibrahim Bajramovic en Raymond Leemreijze. Eerstgenoemde wist al snel druk op te bouwen op de zwarte stelling ,welke in eerste instantie ook een pion opleverde. De voortdurende druk leverde uiteindelijk de winst op voor Bajramovic.

Pionnetje voor pionnetje oppikken was ook de strategie van Wilco Lindhout in zijn partij tegen Hans Smits. Met of dankzij een witte pionnenketen op c2, d3, e4, f5 en g6 had Lindhout veel meer ruimte om zijn stukken neer te zetten, waardoor logischerwijs Smits die ruimte niet had en zijn stukken elkaar een beetje in de weg stonden, waardoor Lindhout achtereenvolgens drie pionnen kon bestoken en oppeuzelen. Uiteindelijk kwam zo ook de winst binnen.

Rick van de Breevaart gooide al snel zijn pionnen op de koningsvleugel naar voren. Het leek (hierdoor?) een buigen of breken partij te worden. Tegenstander Joost van Eenennaam moest na een lange tijd toch capituleren, waardoor van de Breevaart een sprongetje maakt naar de derde plaats.

Dit sprongetje werd mede mogelijk gemaakt door Johnny van de Berge. Of beter gezegd door Corné Niemantsverdriet, welke gedurende deze (lange) partij steeds beter ging spelen. In het begin ijlde misschien toch nog de kou na, want van den Berge kon een stuk winnen maar verzuimde dat. Daarna verdedigde Niemantsverdriet met verve de witte stelling. Uiteindelijk zelfs zo goed dat hij van den Berge wist te overmeesteren. Een mooie prestatie!

De langste partij duurde 75 zetten en ging tussen koploper Sebastiaan Koedoot en runner-up Jan de Graaf. Laatstgenoemde kon bogen op het loperpaar, waar zwart het voordeel had dat wit twee dubbelpionnen had. De twee heren ontliepen elkaar niet veel en daardoor bleef de stelling redelijk in evenwicht. Nadat de dames en alle lichte stukken waren gewisseld resteerde er na 30 zetten een eindspel met beide een toren en zes pionnen. Deze stelling ontstond nadat beide nog weinig tijd hadden. Door de dertig seconden increment per zet is de kans klein dat er iemand op tijd verliest, maar het erg diep nadenken c.q. ver vooruit denken is er dan ook niet meer bij. Toch ontliepen ook in deze fase ze elkaar niet veel. Beiden maakten op twee verschillende momenten één mindere zet, wat de ander groot voordeel had kunnen geven, maar dan moet er wel gezien worden hoe te antwoorden. Uiteindelijk wist de Graaf net iets eerder te promoveren en een (dubbel)pion voorsprong te verkrijgen. Hij probeerde nog wel Koedoot te verlokken om naar een verkeerd veld te gaan met zijn koning, zodat de dames verplicht konden worden gewisseld, maar deze liet zich niet foppen. Nadat op de 59e zet driemaal dezelfde stelling niet geclaimd werd, eindigde de partij nadat Koedoot een pion had kunnen terugsnoepen 16 zetten later toch in remise. Gezien het evenwicht in de hele partij een terechte uitslag van deze enerverende partij. 

En zo kon vier uur later om 23:55 de penningmeester wederom de sleutel in het slot omdraaien en in de mindere kou (door de afgenomen wind) de weg naar huis inzetten.