Net als vorige week vrijdag werden er vanavond (nu onder toezicht van de oneven gelote Hans Smits) wederom zeven wedstrijden afgewerkt in de interne competitie. Het moet lang geleden zijn dat er zoveel partijen zijn gespeeld in een interne ronde (en dat nu zelfs twee weken achter elkaar). Zou een poging tot een flauw bruggetje naar de actualiteit kunnen zijn met een motto als “let’s make Denk en Zet great again”, maar dat is lariekoek, want onze vereniging floreert toch al weer meer dan acht Amerikaanse presidentstermijnen. Overigens was in tegenstelling tot de Amerikaanse verkiezingen van afgelopen week vanavond op de schaakzolder ‘blauw’ wel de favoriete kleur. Het verschijnen van deze kleur op het bierflesje geeft aan dat dit het juiste moment was om het flesje ‘te callen’ c.q. te serveren. Een stuk koeler dan die verhitte verkiezingen.
 
Dat Corné Niemantsverdriet ook koelbloedig is in zijn partijen bewees hij deze avond. Eerst had hij een bodempje kou gelegd door met de fiets de weg naar Scherpenisse af te leggen. Met de opgedane ijzigheid in de aderen besloot hij met een vijandelijke toren en dame op de halfopen d-lijn om niet te rokeren, daar waar menigeen dit wel zou doen. Dit bleek ook de juiste voortzetting te zijn. Niemantsverdriet liet zich ook niet van zijn stuk brengen door een stukoffer (tegen drie pionnen) van Bart Hertog. Hij bleef de juiste zetten doen en wist zodoende Hertog zijn derde nederlaag op rij toe te brengen. Kort daarna besloten Rick van de Breevaart en Sebastiaan Koedoot tot remise in een hele kleine plusstelling (maar still “too close to call”) voor Koedoot, maar niet meer dan dat. Eerder had laatstgenoemde wel de kans om een pion te winnen, maar dat leidde in zijn ogen tot onduidelijk spel en soms is “better safe then sorry” de juiste speelleus. De eerste interne remise voor Koedoot dit seizoen is de uitzondering die deze leus/ regel bevestigt.
 
Theo Blonet kon nu op zijn beurt eens profiteren van een blunder van zijn tegenstander. Juan de Graaf maakte deze fout op het moment dat Blonet dat normaal gesproken nog wel eens wil doen. Vader Jan de Graaf kwam remise overeen met Andries de Meyer. Ibrahim Bajramovic kon zijn vorm van de laatste weken niet doortrekken tegen Peter van de Breevaart. Ditzelfde gold voor Johnny van den Berge. Geen Magnusjes voor hem dit keer tegen Joost van Eenennaam, die op een solide manier zijn verlies van vorige week recht zette. Voor beiden dus de slogan “you win some, you lose some”.

“If at first you dont succeed, just try again”. Raymond Leemreijze heeft er lang op moeten wachten dit seizoen, maar pakte de volle buit tegen Guido van de Breevaart. Van de Breevaart begon een pionnenstorm, maar zag zich genoodzaakt een kwaliteit te offeren om vijandelijke dreigingen te neutraliseren. Leemreijze die tegen een forse tijdachterstand aankeek bood een tweetal keer remise aan, maar van de Breevaart zag nog mogelijkheden om de witte stelling te penetreren. Een schaakje hier, een schaakje daar en het boeken van terreinwinst was het plan. Bij het ‘schaakje daar’ werd overzien dat Leemreijze gewoon de loper kon slaan wat het ‘schaakje hier’ had gegeven. Met een toren achterstand en zelf geen dreigingen meer, wees van de Breevaart via het feliciteren van zijn tegenstander de partij toe aan Leemreijze.
 
En op deze wijze werden de 15 kiesmannen deze avond verdeeld (wanneer zal er in de VS campagne worden gevoerd om de benaming van kiesmannen aan te passen in kiespersonen? Of kiesvrouwen wellicht: weer een stukje dichter bij het doorbreken van het glazen plafond). Ach ja, “Agge mar leur et”. Carnaval is officieel ook weer afgetrapt. En dat terwijl de carnavaleske presidentscampagne net is afgerond. We zullen zien wat de komende rondes (en vier jaar) brengen, want “it aint over until the fat lady sings”. In ieder geval nog een paar KitKats in het verschiet die vorige week door afscheidnemend jeugdleider Marcel van de Berge werden getrakteerd. Dank voor alle inspanningen afgelopen jaren Marcel en wie weet tot in de toekomst! (hoeft geen presidentstermijn te duren hoor!).