De jeugdige Marcel van de Berge moest het opnemen tegen de kampioen van afgelopen seizoen Dig de Graaf. De Siciliaanse verdediging werd door De Graaf snel gespeeld met een enkele onnauwkeurigheid maar kwam door zijn sterk loperpaar toch prima te staan. Omdat Van de Berge zijn paard in de penning liet staan, kon De Graaf het edele dier van het bord halen ten koste van twee pionnen. Er leek geen vuiltje aan de lucht totdat De Graaf het wat te licht op vatte en er plotseling materiaalverlies en tegelijkertijd mat dreigde.  Hierdoor ging het voordeel als sneeuw voor de zon weg en De Graaf leek aan het kortste eind te trekken. Ervaring bleek ook nu weer wat waard te zijn want vanwege eeuwig schaakdreiging kwam hij nog goed weg met remise.

Jan van der Sleen maakte wel heel korte metten met Raymond Leemreijze. In een miniatuurtje maakte Leemreijze de verkeerde afruil op f3 door een dubbelpion toe te staan. Hiervan profiteerde Van der Sleen gelijk door al zijn stukken naar de witte koningsstelling te manouvreren. Voordat Leemreijze er erg in had, stond hij mat via de open g-lijn.

De langste partij werd gespeeld door Corne Niemantsverdriet en Ibrahim Bajramovic. In een Spaanse partij was het Niemantsverdriet die met wit een betere stelling had opgebouwd alhoewel Bajramovic nog wel via de diagonaal a8-h1 taktische dreiging had. Niemantsverdriet kon de stelling van zijn tegenspeler penetreren maar maakte de verkeerde keuze. In plaats van met zijn span paarden materiaal te winnen koos hij voor een tussenschaakje met zijn dame waardoor die verder buiten spel kwam te staan. Bajramovic offerde, als een kat in het nauw, gelijk een paard om tegenspel te krijgen via de open h-lijn. Ook hier reageerde Niemantsverdriet niet adequaat waardoor Bajramovic met zijn dame zegevierend kon binnendringen omdat mat of materiaalverlies het gevolg was.