Wellicht geïnspireerd door de titel van het stukje van vorige week , besloten vier spelers dat het deze achtste ronde wel weer eens tijd was voor vredelievende uitslag(en). Rick van de Breevaart is koploper wat betreft interne remises dit seizoen en verstevigde deze positie door, in een partij waarin het evenwicht nooit werd verbroken, het remiseaanbod van Sebastiaan Koedoot na 18 zetten te accepteren. De vierde remise voor van de Breevaart en de eerste voor Koedoot.

De andere remise tussen Jan de Graaf en Joost van Eenennaam had langer nodig om tot stand te komen. In een stelling, waarbij bijna alle stukken nog op het bord stonden hadden beide spelers ongeveer evenveel velden voor hun stukken om te manoeuvreren, waardoor ze aanvalsplannen van de ander makkelijk konden pareren. In voor beiden naderende tijdnood lag zetherhaling voor de hand, omdat begrijpelijk geen van de spelers zijn stelling wilde verslechteren. Ook hier een terechte uitslag.

De eerste overwinning van de avond kwam op conto van Johnny van de Berge. Tegenstander Ibrahim Bajramovic had een sterk (wit) paard geposteerd op d6 en leek wel goed te staan. Van de Berge profiteerde van de onveilig gepositioneerde witte koning en wist na 5 keer intern niet gespeeld te hebben zijn rentree glans te geven.

Bart Hertog behaalde een overwinning met de witte stukken. Juan de Graaf kon geen wraak nemen voor zijn verlies in de eerste ronde. Nadat Hertog drie pionnen had gesnoept kon hij de felicitaties in ontvangst nemen.

Ook Jan van der Sleen wist te witte stukken te laten zegevieren. Tegen Hans Smits zette hij zijn ongeslagen reeks voort. Ongeslagen reeks? Dit was toch nog maar zijn eerste partij in de interne competitie? Ja en Ja. Van der Sleen studeert en  schaakt ook in Veenendaal en daar is hij bezig aan een sterke reeks (qua schaken in ieder geval). Gezellig in ieder geval dt van der Sleen weer eens binnenviel op de schaakzolder.

De meest spectaculaire partij van de avond was tussen Theo Blonet en Corné Niemantsverdriet. Blonet speelde niet helemaal dezelfde opening als vorige week, maar verloor wel gelijk enkele tempi, doordat de zwarte centrumpionnen de witte paarden terugjoegen naar c3 en g1. Na de en passant exd3 stond Niemantsverdriet volgens WFH al op -1. Een paar zetten later kon hij op -3 komen, maar in plaats van zijn koning van e8 naar f7 te spelen, koos zwart ervoor om het schaak op te heffen  door zijn dame op e5 te zetten.  Hierdoor kwam Blonet volgens WFH in een compleet gelijke stelling. Een broos evenwicht dat twee zetten later alweer werd verbroken doordat wit ervoor koos om de dames te ruilen. Hierdoor ging geforceerd wit materiaal verloren. De twaalf zetten daarna was een waar spektakel, waarbij er continu aan beide zetten diverse (on)gedekte stukken instonden. Zwart bleef echter (ook bij de sterkst mogelijke tegenzet van de tegenpartij) altijd in het voordeel, variërend van -1 tot -5. Op de zevenentwintigste zet had Blonet nog een kans om zowel materieel als positioneel op gelijke hoogte te komen door de loper op h2 te slaan, maar koos voor een agressiever plan door zijn paard van f3 naar g5 richting de zwarte koning te spelen en daarmee gelijk het paard op f2 via zijn toren op f5 aan te vallen. Via het nuchtere antwoord toren f8 veegde Niemantsverdriet alle witte dreigingen van het bord, waarna hij een spannende en knappe overwinning kon bijschrijven.

Twee remises, twee overwinningen voor de witte en twee overwinningen voor de zwarte stukken. Eerlijk verdeeld dus. Althans, statistisch bekeken dan, want ik weet niet of alle twaalf spelers daar zo over denken. En wellicht de dertiende speler ook niet: Raymond Leemreijze was oneven en kon dus snel met zijn eigenwaarde (in punten) naar huis.