Vanwege de slechte weersomstandigheden werd er niet extern gespeeld zoals gepland, waardoor een volledige interne competitieronde gespeeld kon worden. Door een gelijkspel tegen Johnny van de Berge gaat Dig de Graaf aan de leiding. In een Konings-indier had De Graaf geen trek in al te veel aanvallende impulsen waarna het remise aanbod van Van de Berge werd geaccepteerd.

Veel vroeger op de avond was broer Jan de Graaf al snel klaar. Tegenstander Wilco Lindhout deed na een Siciliaanse verdediging na de vijfde zet ongeveer elke volgende zet verkeerd waardoor de stukken op zet tien al terug in het doosje konden worden gedaan.

Marcel van de Berge kreeg aanvankelijk goed spel tegen Rick van de Breevaart. In het late middenspel liet Van de Berge echter steken vallen door de druk via de open e lijn af te zwakken. Daardoor kon Van de Breevaart het initiatief overnemen en zijn aanval richten op de hangende witte d pion. Door een verkeerde witte koningszet was het gelijk gebeurd en kon Van de Breevaart via een combinatie een stuk winnen en het punt bijschrijven.

Het leek er op dat Corne Niemantsverdriet snel naar huis wilde want hij bood al vroeg in zijn partij meerdere keren remise aan. Tegenstander Ibrahim Bajramovic had daar echter niet zo veel trek in en ging de strijd ten volle aan. Door het dichtschuiven van de stelling leek er toch niet veel meer in te zitten dan een puntendeling totdat Niemantsverdriet zich alsnog liet foppen door te ver met zijn koning uit het centrum weg te gaan. Daardoor kon Bajramovic een beslissende vrijpion creëren en genoegdoening krijgen voor zijn vechtlust.

Tot slot moest Theo Blonet nog zien te winnen van Jan van der Sleen. Laatstgenoemde had twee lichte stukken gegeven voor een toren en dat bleek geen goede keus. Door de verzwakking van de zwarte koningsstelling kon Blonet gevaarlijk aanvallen. Nadat Van der Sleen bovendien een onjuiste torenzet deed en van de zesde rij afging, moest hij nog meer materiaal inleveren en daardoor capituleren.