De juiste zet. Makkelijk gezegd, moeilijk gedaan. Zo ook deze vrijdagavond op de schaakzolder. De op de diverse plaatsen vernieuwde nooduitgangverlichting bracht meer nood dan licht in de gedachten van Ibrahim Bajramovic, Andries de Meyer en Hans Smits.

Bajramovic stond met zijn koning op de middenlijn. In het eindspel vaak een goede positie, maar niet in de opening. Wilco Lindhout wist hier wel raad mee en gaf Bajramovic geen kans meer om te verrassen. Bij de Meyer was het een heel ander verhaal. Voortvarend ging hij van start tegen Theo Blonet: wit pionnetje op d6, ondersteund door twee centrumpionnen. Sturm und Drang is op zich een goede strategie, maar de drang om door te Drangen kan de storm doen omslaan. De listige Blonet wist op een vos(terlijke) wijze een stuk te winnen, waarna het punt mee terug kon dieper het eiland op. Smits leek wel een aardige penning te hebben op de dame van Raymond Leemreijze, maar ook hier wist hij de juiste zet niet op het bord te krijgen. Leemreijze bracht hiermee de onderlinge score dit seizoen op 2-1 in zijn voordeel.

Frappante van deze avond, buiten de vermelding dat de Nederlandse grootmeester Loek van Wely op de kieslijst staat, was dat alle vier de partijen gelijktijdig eindigden. Zo dus ook de partij tussen kersverse open jeugdkampioen van Tholen Joost van Eenennaam en iets meer belegen clubkampioen Sebastiaan Koedoot. Daar waar ze evenveel bedenktijd hadden gebruikt als hun zes clubgenoten, wisten ze beiden maar twaalf zetten te produceren toen remise werd overeengekomen. Vermoedelijk duurde de analyse van wat allemaal had kunnen gebeuren bij de meest standaard en/of bizarre plannen langer dan alle vier de gespeelde partijen bij elkaar. Met deze remise verleenden de heren dus eigenlijk iedereen (inclusief zichzelf) een dienst: klassikale forumbenadering in de denkpatronen van en voor iedereen om bij de diverse plannen de juiste zet te vinden. Democratie ten top...